|
Aşk İstanbul'dur...
|
|
Dar bir sokakta uyandım rüyamdan, ayaz yemişti yüreğim, üşümüştü bedenim. Ne gece örtmüştü üstümü, nede yıldızlar aydınlatmıştı bedenimi. Gün ağırırken ağırlaştı bedenimin yoksunluğu. Yerler, gökler, duvarlar, sağır ve ağırdı yüreğime, düşmedim daha derken üstüme atladı karanlığın korkutucu yüzü,”tanış benimle”! “benim gibi ol” dedi, gel benimle koş dedi, ama yıldızlar engelledi karanlığın gerçek yüzünü. Gecem günüm neden beni tanımamıştı, o ellerin neden beni saramamıştı. Yer! Gök! Bu dört duvar neden sağır olmuştu! Neden kör olmuştu yüreğimin acısına. Gecen günün neden beni tanımadı şehri İstanbul! Elin kolun neden beni saramadı! Beni görmezden gelen güneşe mi kızayım, beni parlatıp denize atan yıldızlaramı, üvey kaldığım şehrin yüreğinde yaşamaya mecbur edildiğimemi kızayım. Ama düşmedim daha, düşmedim ayaz vursa da ciğerlerime, açılan yarama merhem olacak ay ışığı bile sakladı bu gece benden gözlerinin parıltısını. Dolu bile değildi bu gece, o muhteşem ay. Üvey bırakıldım bu şehrin göbeğinde, Yağmur deli gibi yağarken, dizlerimin üstüne çöküp, bu sokak ortasında yalvardım şehre, al benide yüreğinin şefkatine ısıt yüreğimi dedim. Ben senin ellerinde doğdum, küçük kardeşlerinle büyüdüm dedim. Dar bir sokakta uyandım rüyamdan, ayaz yemişti yüreğim, üşümüştü bedenim. Bana layık görülen, zemheri gözleriyle bakan şehirdi. Düşmedim daha derken, yağmur altında yalvardım bu şehre, çamurdu giydiğim, yağmurdu saflığım. Hiç utanmadan talihin arkasından ağladım, yağmur damlalarını kıskandırırcasına eğdim başımı. Dönmedi talih geriye, karanlık sokaklara karıştı, yıldızlarıda arkasından götürdü… Haykırışlarım inletti şehrin yüreğini, içi acıdı, ama bakmadı bile suratıma. Ben sana aşıktım İstanbul, sen düşürdün beni kaldırımlara, sen kaldır beni bulutlara. Sön sende yetim yıldız, Kıyamet, sende kop kopacaksan. Ben yüreğinde ağlıyorum ama DÜŞMEDİM DAHA şehri İstanbul!.....Yazan:Volkan TURNA.
|
|
